3 Mayıs 2016 Salı

PARA PARA PARA



Ne kötü şey bu para.. Yaşarken kazanmak için canın çıkar, sonra elinde tutmak adına hayatını kısıtlamana sebep olur. Bazen de bir başkasındaki paranın derdine düşer insan.. O nasıl yapıyor da bu kadar kazanıyor? Yada o para bende olsa neler neler yaparım diye başkasının kazancı üzerinden hayaller kurar.. ‘Zenginin parası züğürdün çenesini yorar’ kısacası.. Varlığı ve yokluğu ayrı dert olur yaşayıp giderken..  Herkes sever parayı, sevmiyorum diyen de yalan söyler. Çünkü en basiti, ihtiyaçlar için araçtır.

Vaaz niteliğinde dini bir sohbet sırasında şöyle deniyordu ‘Hepimiz para için çalışıyoruz. Ev, araba, yazlık, daha iyi hayat koşulları, bankada birikmiş paramız olsun istiyoruz. Bazen yemiyor, içmiyoruz. Çocuklarımız rahat yaşasın, iyi eğitim görsünler diye canımızı çıkarana kadar didiniyoruz.. Oysa o çocuklar, o akrabalar bazen de para için seviyorlar bizi haberimiz dahi olmuyor.. Ve gün gelip hayatımız sona erdiğinde, hayatımızı uğurlarına heba ettiğimiz o çocuklar, ailemiz bir anda paranın peşine düşüyor. Biz öldüğümüzle kalıyoruz, yaşamadığımızla.. Bizim harcamadıklarımızı bir gecede yiyen insanlarla dolu bu dünya. Benim başıma gelmez demeyin. Gelir.. Para işin içine girerse herkesin başına gelir. O yüzden kendi kazandığınızı kendiniz yiyin, güzel yaşayın, ömrünüzü bu uğurda heba etmeyin.. Ve arkanızda sinsi bir düşman gibi bekleyen aileleriniz, çocuklarınız, akraba ve arkadaşlarınız için heba etmeyin, değmez’ Bunları dinlerken kafamdan doğruluğunu test ediyordum söylenenlerin. Doğruydu.. Para için ailesini bile sever görünebiliyordu insanoğlu. Babasının ölümünü hesaplayıp, kalacak parayla yapılacaklar listesi düzenleyen bile görmüştüm. İşin en acısı çocukların bu planları yapması herhalde. Benim çocuğum yok ama bir anne ve baba için binbir güçlükle okuttuğu, yetiştirdiği, karşılıksızca sevip büyüttüğü bir insanın bu düşüncelere kapılması çok acı olsa gerek.

Öyle şeyler oluyor ki, çok bilindik bir işverenin ölümüyle kardeşlerinin birbirine girmesine, çocuklarının kanlı bıçaklı olmasına, yılların markasını dahi yok etmeye yönelik çalışmalara girişmelerine bile şahit oldum..

Böyle şeyler genelde çok zenginlerin başına geliyor diye bir kuralda yok. Evet doğru meblağ büyüdükçe olasılık artıyor hatta olasılığı bile kalmıyor kesin oluyor. Ama yine de herkesin başına gelebiliyor. Zengin insanlarda şöyle bir şey oluyor. O parayı emek harcayarak kazanan kıyıpta harcayamazken, çocuğu gözünü dahi kırpmadan çatır çatır yiyebiliyor. Ve bunun için üzülmek şöyle dursun ‘bu benim hakkım’ gözüyle bakabiliyor.

Çok yakınımda gerçekleşen bir başka olayda da babanın ölümüyle yaşananlar tam bir felaketti. Adam biriktirme hastasıydı.. Belirli bir şeyi değil, her şeyi biriktirebiliyordu.. Tabi bu alışkanlık önce değerli antika parçaları toplamakla başlamıştı onda. Tablolar, saatler, bronz heykeller derken gazeteler, kalemler, evraklar, paralar… Aldıklarını kıyamazdı kullanmaya. Bir yere giderken giyerim, seneye kullanırım, yazlığa giderken yanıma alırım dediği şeylerle doluydu evleri.. Hiçbirini kullanmak nasip olmadı. Ölümünün ardından onca biriktirdiği, kıyamadığı 2 gün içerisinde çöpü boyladı. Keşke kullansaydı diye içim acıdı. Hiçbir şey götüremediğimiz bu dünya için çalıştığı onca mal mülk eşi ve çocukları arasında kavgaya sebep oldu. Ölümünün haftası olmadan çıkan araç kavgası, ev ve banka hesaplarına kadar uzandı.. Görünüşe göre daha da uzayacak gibi. Samimiyetimize güvenerek arkadaşıma ‘baban görüyorsa sizi, 1000 kere daha ölmüştür yada öldüğü için mutludur’ demiştim. Ne acı değil mi?


Birde yaşarken para peşine düşenler var. Aman sağlığındayken ne koparırsam alayım diyenler.. Parayı sevdiğimi düşünürdüm. Sevipte koynuma alıp yatacak kadar değildi düşkünlüğüm. Ama zora düşersem başımın çaresine bakacak bir param olsun istedim hep. Şimdi bunları görünce diyorum ki yaşamak lazım… Senin kıyamadığını çatır çatır yiyecekler bir gün. O yüzden heba etme hayatını. Kazandığını çarçur etme ama harca. İstediğini al, gitmek istediğin yerleri erteleme, kullanmak için bekletme eşyalarını… Benim başıma gelmez demeyin. Geliyor hem de herkesin başına geliyor. Bu lanet olası kağıt parçası hayatımızı esir alırken akıllara kim neden icat etti sorusu geliyor.. Acaba Lidyalılar yaptıklarının nelere mal olacağını bilseydi yine de icat ederler miydi parayı?? Sonunu düşünmeden yaptıkları bu icat insanlığı felakete sürüklerken, şimdi oturup Lidyalılara ne kadar sövsek az..! Belki de ‘icat çıkarma şimdi’ lafı da buradan doğmuştur diye düşünmeden edemiyorum..  Veeee Napolyon ‘para para para’ derken, orada olup ağzına kürekle vurabilseydim diye hayallere dalıyorum.. 

18 yorum:

  1. para para para varlığın bir dert yokluğun yara :) çok haklısın canım

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. :) keşke bir şarkının sözleri olarak kalsaydı..

      Sil
  2. Aslında para sadece istediklerimiz için sadece bir arac olarak kalsaydi amaca dönüşüp hayatımızın neredeyse tamamına yakın bir yer kaplamasaydı günümüzde...

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. İnsanoğlu icat ederken patlattığı kafayı, sonrasında olacaklara da yorabilseydi keşke..

      Sil
  3. Ben hala parayı icat eden Lidyalılara ara sıra sövüyorum. :D

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Söv canım söv.. Görebilme ihtimalimiz olsa sövmekle kalmaz bir güzel döverdim.

      Sil
  4. Konu nereye çeksen gider, hatta para, birinin karakterini çözmekte çok yardımcı olur.O, ancak insanların ona değer vermesiyle tahtına oturdu ve bu kağıtlar sürüsü aile fertlerini bile birbirine düşman edebiliyor ve hatta gözleri döndürüp anlattığın gibi, yaşlıların ölümünü bekler hale getirebiliyor.Ben de ihtiyaç için diye düşünenlerdenim.Allah ne muhtaç etsin, ne de bolluğuyla sınasın canım.Çok güzel bir konuydu.Ders olacak nitelikte.Sevgiler Yağmur :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Aynen Ece abla.. Allah muhtaçta etmesin, çok verip şaşırtmasın da kimseyi.

      Sil
  5. paradan ziyade en çok yapılan şey aslında alınan birşeyin saklanması sonra giyerim sonra kullanırım vs.. diye diye kullanamadan yitip gidenlere içim parçalanıyor büyüklerimiz çok yapıyor bunu sanırım.. dediğin gibi ardına iki gün içinde o emek emek kyımet verip saklananlar çöp olup gidiyor :(

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Aslında büyük küçük demeden saklamak huy olmuş.. Oysa ne olacak yani kullan hevesini al. Bir daha mı gelicez dünyaya??

      Sil
  6. Hepimizin köpekler gibi çalışıp elde ettikten sonra harcarken kıyamadığımız kağıt parçasının bu kadar değerli olması tuhaf dünya malına fazla önem vermemek lazım hayat kısa uzun bir yoldaki gölgelendiğiniz ağacın altında oturduğunuz süre kadardır güneş başka tarafa döndükten sonra kalkıp gidecekseniz:)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Çok güzel tariflemişsin, yorumuna sağlık.

      Sil
  7. Eskiden samanlığın seyran olduğu iki göz bir odam olsunluğu soğan kırarız yeriz yeterki huzurlu olalım mantığı çok gerilerde kaldı. Tv lerde bile neredeyse ssk varmı işin var mı aylık kaç para kazanıyorsunuz gibi büyük büyük cümleler geldiki döndü dolaştı hep paraya odaklanıldı güzel yazmışınız emeklerinize sağlık

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Maalesef öyle oldu. İnsanların bile değeri parayla ölçüldüğü için değersizleşti herşey.. Yorumunuz için ben teşekkür ederim. Sevgiler,

      Sil
  8. Para sadece bir zorunluluk benim için, keşke ona hiç bulaşmadan yaşama imkanı olsa. Yazınızı okuyunca ana haber düşen bir olay geldi aklıma. Sokaklarda yaşayan bir adam, kimse halini hatırını sormuyor. Ölünce parası olduğu anlaşılıyor ve bütün akrabaları çok severdik, bilmem ne diyerek kapısına üşüşüyor miras için. Ne kadar alçaltıyor insanları mal, mülk ve para hırsı, anlamak mümkün değil.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Bende dün gazetede Uzel Makine’nın satışını okudum. Baba ölünce eş ve çocuklar arasındaki para kavgası nelere mal oldu diye düşünürken bugünde Kilis’li işadamının vasiyeti okununca ortaya çıkan serveti ve ardından tüm ailenin birbirine girmiş olması bir kez daha aynı şeyleri düşünmeme sebep oldu. Sizin verdiğiniz örnekte ayrıca acı.. Ve maalesef etrafımız böyle örneklerle dolu..

      Sil