Hadi itiraf et.. Sen kimin failisin?

Sevdiğinize ne kadar zarar verebilirsiniz?

Soruyu biraz değiştirelim.. Sevdiğiniz birine fiziksel bir zarar verebilir misiniz?

Mesela karşılıklı duruyorsunuz diyelim.. Elinizde bir bıçak var… O bıçağı onun kalbine saplar mısınız? Hadi sapladınız ve o yere yığıldı. Size bakıyor çaresizce.. Size, ‘seni seviyorum’ diyor.. 

O bıçağı tekrardan hızla, hatta daha hızla göğsüne saplayıp, ‘bende seni seviyorum’ diyerek bir daha, bir daha saplar mısınız? Gözünüzün önünde can çekişirken,‘derdim de sensin, dermanım da' dercesine çaresizce size bakarken,  ne kadar zarar verebilirsiniz?

Hemen kızmayın.

Buda ne demek oluyor?

Şiddetin her türlüsüne karşıyım.

İnsan sevdiğine kıyar mı? dediğinizi duyar gibiyim.

Evet haklısınız. İnsanın sevdiği birine bu yolla zarar vermesi mümkün değil. En azından aklı yerinde birinin böyle bir şey yapması hiç mümkün değil.

Peki şimdi aynı soruları biraz daha değiştirelim. Biraz hayal gücü kullanalım, biraz da filmlerdeki gibi sahneler düşünelim.

Sevdiğiniz herhangi birini düşünün. Hep yanınızda olmuş, sizi karşılıksızca seven birini..

Çay içip, sohbet ediyorsunuz…

Derken çay bitiyor, o masadaki bardakları alıp ağır adımlarla yenilerini getirmek üzere yanınızdan ayrılıyor.

Sıcacık çaylar elinde yanınıza dönüyor.. ‘kurabiye yapmıştım onlardan da getireyim’ diyor ve tekrar mutfağa geçiyor.

O sırada siz cebinizden zehir dolu bir şişe çıkarıp onun çayına boşaltıyorsunuz.

Zehrin özelliği şu; vücuda girdiği an yavaşça sinir hücrelerine saldırıyor. Önce bacaklarda ve kollarda hissizliğe sebep oluyor. Bu his kaybı sürekli değil, birkaç saat aralıklarla gelip geçiyor sonrada felce sebep oluyor. Kalıcı olarak vereceği hasar bazen aylar geçince, bazen de haftalar geçtikten sonra meydana geliyor. Dayanılmaz acılar veren bu zehir, bağışıklık sistemini yine zaman içerisinde çökertip sizi günden güne öldürüyor. Yani direk öldürmeye değil de süründürmeye yarayan bir zehir.

İşte siz bu zehri sevdiğiniz kişinin çayına boşalttınız.

Sevdiğiniz elinde sıcacık kurabiyelerle geldi. Gülümsediniz birbirinize..

Sohbet aynı neşesiyle devam ederken çayını yudumladı… Zehir yavaşça tüm hücrelerine yayılmaya başladı…

Bunu yapabilir misiniz??

Peki yorucu bir günün sonunda yan yana uykuya teslim olmuşken.. Yanınızda huzurla uyurken.. Birden uyanıp, başınızın altındaki yastığı çekip onun yüzüne bastırıp, onu öldürebilir misiniz?

İyice saçmaladım değil mi? Lütfen acele karar vermeyin ve devamını okuyun.

Bence de tüm bunlar akıl almaz şeyler, insan değil sevdiğine sevmediğine bile yapamaz. Vahşet bu değil mi??

Elle tutulur, gözle görülür yani fiziksel şeyler insanı çok etkiler. Somuttur. Gerçektir. Şekle bürünmüştür. Eyleme dönüşmüştür. SUÇTUR!

Ama gözle görmediklerimiz? Manevi yaralar?

Şimdi benzer sahneleri yine düşünün…

Sevdiğinizle çayınızı yudumladınız, çaylar bitti. Gitti çayları ve sizin için yaptığı sıcacık kurabiyeleri aldı geldi.

Çayından bir yudum aldı. O an işte o an.. ağzınızdan zehirden beter laflar döküldü.

O sözler direk sevdiğinizin kanına karıştı. Zehirden beter, zehirden etkili…

Tüm hücrelerinde hisseti acıyı..

Evet zehir dökmediniz ama canına kastettiniz. Haberiniz yok. Çünkü size göre bir şey yapmadınız, öylesine bir sözdü, küçücük bir kelime, sizin için önemsiz bir şey..

Peki ya karşınızdaki???

Sözler yaralayıcıdır… Sözler bıçaktan keskindir. Kimse eline bıçak alıp sevdiğine saldırmaz. Ama düşüncesizce yaptığı, söylediği bir şeyle o bıçak darbesiyle eşdeğer bir zarar verdiğini de düşünmez.

Neden???

Çünkü soyut bir kavramdır bu.. Konuşurken yada davranışlarımızla karşımızdakinin vücudunda, aklında en önemlisi de ruh sağlığında nasıl etkiler bıraktığımızı düşünmeyiz.

Vücutlarımızın şeffaf olduğunu düşünsenize..

Hepimizin birbirimizin içini görebildiğini…

Bir sözün ardından karşımızdakinin kan basıncının arttığını görsek, o damarların incelip, kalınlaşmasını.. kalbin hızlanışını.. midesindeki kasılmaları.. kollarındaki kasların gerilmesini.. el ve ayaklarındaki kanın çekilmesini..

Kalbinin sıkılmış bir yumruk gibi sağa sola hareket edişini.. Beyne giden damarların hızla giden kanı dağıtamadığını, o kanın bir yerde biriktiğini… Bunları görebilsek yine karşımızdaki kişi üzerinde yarattığımız etkiyi yok sayabilir miydik? Hiç sanmıyorum.

Bizler ille de görünür şeyler üzerinden hareket ederek kendimizi aklayamayız..

Ben bir şey yapmadım ki.. diye sıyrılamayız..

İnsan hayatıyla oynadığımızın farkına varmalıyız. Bunu gerçekten yapmalıyız.

Karşımızdakini hele ki sevdiklerimizi yaralayacak şeyler yapmamalıyız..

Azıcık hassas olabilmeliyiz.

Karşımızdakinin yerine kendimizi koyabilmeliyiz.

‘Bu yaptığımla onda ne gibi yaralar açıyorum acaba?’ diye düşünebilmeliyiz.

Yoksa bir katilden tek farkımız ortada bir ceset olmayışı olacaktır.

Hadi biraz düşünelim lütfen en son kimi yaraladık? Ne için yaraladık?

Kimin canına kast ettik?

Hadi itiraf edelim biz kimin faili olduk?