PARA PARA PARA

Ne kötü şey bu para.. Yaşarken kazanmak için canın çıkar, sonra elinde tutmak adına hayatını kısıtlamana sebep olur. Bazen de bir başkasındaki paranın derdine düşer insan.. O nasıl yapıyor da bu kadar kazanıyor? Yada o para bende olsa neler neler yaparım diye başkasının kazancı üzerinden hayaller kurar.. ‘Zenginin parası züğürdün çenesini yorar’ kısacası.. Varlığı ve yokluğu ayrı dert olur yaşayıp giderken..  Herkes sever parayı, sevmiyorum diyen de yalan söyler. Çünkü en basiti, ihtiyaçlar için araçtır.

Vaaz niteliğinde dini bir sohbet sırasında şöyle deniyordu ‘Hepimiz para için çalışıyoruz. Ev, araba, yazlık, daha iyi hayat koşulları, bankada birikmiş paramız olsun istiyoruz. Bazen yemiyor, içmiyoruz. Çocuklarımız rahat yaşasın, iyi eğitim görsünler diye canımızı çıkarana kadar didiniyoruz.. Oysa o çocuklar, o akrabalar bazen de para için seviyorlar bizi haberimiz dahi olmuyor.. Ve gün gelip hayatımız sona erdiğinde, hayatımızı uğurlarına heba ettiğimiz o çocuklar, ailemiz bir anda paranın peşine düşüyor. Biz öldüğümüzle kalıyoruz, yaşamadığımızla.. Bizim harcamadıklarımızı bir gecede yiyen insanlarla dolu bu dünya. Benim başıma gelmez demeyin. Gelir.. Para işin içine girerse herkesin başına gelir. O yüzden kendi kazandığınızı kendiniz yiyin, güzel yaşayın, ömrünüzü bu uğurda heba etmeyin.. Ve arkanızda sinsi bir düşman gibi bekleyen aileleriniz, çocuklarınız, akraba ve arkadaşlarınız için heba etmeyin, değmez’ Bunları dinlerken kafamdan doğruluğunu test ediyordum söylenenlerin. Doğruydu.. Para için ailesini bile sever görünebiliyordu insanoğlu. Babasının ölümünü hesaplayıp, kalacak parayla yapılacaklar listesi düzenleyen bile görmüştüm. İşin en acısı çocukların bu planları yapması herhalde. Benim çocuğum yok ama bir anne ve baba için binbir güçlükle okuttuğu, yetiştirdiği, karşılıksızca sevip büyüttüğü bir insanın bu düşüncelere kapılması çok acı olsa gerek.

Öyle şeyler oluyor ki, çok bilindik bir işverenin ölümüyle kardeşlerinin birbirine girmesine, çocuklarının kanlı bıçaklı olmasına, yılların markasını dahi yok etmeye yönelik çalışmalara girişmelerine bile şahit oldum..

Böyle şeyler genelde çok zenginlerin başına geliyor diye bir kuralda yok. Evet doğru meblağ büyüdükçe olasılık artıyor hatta olasılığı bile kalmıyor kesin oluyor. Ama yine de herkesin başına gelebiliyor. Zengin insanlarda şöyle bir şey oluyor. O parayı emek harcayarak kazanan kıyıpta harcayamazken, çocuğu gözünü dahi kırpmadan çatır çatır yiyebiliyor. Ve bunun için üzülmek şöyle dursun ‘bu benim hakkım’ gözüyle bakabiliyor.

Çok yakınımda gerçekleşen bir başka olayda da babanın ölümüyle yaşananlar tam bir felaketti. Adam biriktirme hastasıydı.. Belirli bir şeyi değil, her şeyi biriktirebiliyordu.. Tabi bu alışkanlık önce değerli antika parçaları toplamakla başlamıştı onda. Tablolar, saatler, bronz heykeller derken gazeteler, kalemler, evraklar, paralar… Aldıklarını kıyamazdı kullanmaya. Bir yere giderken giyerim, seneye kullanırım, yazlığa giderken yanıma alırım dediği şeylerle doluydu evleri.. Hiçbirini kullanmak nasip olmadı. Ölümünün ardından onca biriktirdiği, kıyamadığı 2 gün içerisinde çöpü boyladı. Keşke kullansaydı diye içim acıdı. Hiçbir şey götüremediğimiz bu dünya için çalıştığı onca mal mülk eşi ve çocukları arasında kavgaya sebep oldu. Ölümünün haftası olmadan çıkan araç kavgası, ev ve banka hesaplarına kadar uzandı.. Görünüşe göre daha da uzayacak gibi. Samimiyetimize güvenerek arkadaşıma ‘baban görüyorsa sizi, 1000 kere daha ölmüştür yada öldüğü için mutludur’ demiştim. Ne acı değil mi?

Birde yaşarken para peşine düşenler var. Aman sağlığındayken ne koparırsam alayım diyenler.. Parayı sevdiğimi düşünürdüm. Sevipte koynuma alıp yatacak kadar değildi düşkünlüğüm. Ama zora düşersem başımın çaresine bakacak bir param olsun istedim hep. Şimdi bunları görünce diyorum ki yaşamak lazım… Senin kıyamadığını çatır çatır yiyecekler bir gün. O yüzden heba etme hayatını. Kazandığını çarçur etme ama harca. İstediğini al, gitmek istediğin yerleri erteleme, kullanmak için bekletme eşyalarını… Benim başıma gelmez demeyin. Geliyor hem de herkesin başına geliyor. Bu lanet olası kağıt parçası hayatımızı esir alırken akıllara kim neden icat etti sorusu geliyor.. Acaba Lidyalılar yaptıklarının nelere mal olacağını bilseydi yine de icat ederler miydi parayı?? Sonunu düşünmeden yaptıkları bu icat insanlığı felakete sürüklerken, şimdi oturup Lidyalılara ne kadar sövsek az..! Belki de ‘icat çıkarma şimdi’ lafı da buradan doğmuştur diye düşünmeden edemiyorum..  Veeee Napolyon ‘para para para’ derken, orada olup ağzına kürekle vurabilseydim diye hayallere dalıyorum..