Yazmak öfke içeren bir eylemdir.

Benim için yazmak genelde öfkeli zamanlarda gerçekleşen bir eylemdir. Öfkem o kadar büyüktür ki ancak yazarak hafiflerim. Yazmak kurtarıcımdır çoğu zaman. Bir yunus misali dipten alır ve su yüzüne çıkarır. Bazende bir çöpçü balığı gibi diplerde dolanırken bana arkadaşlık eder.  

Ne zaman, nasıl başladım yazmaya hatırlamıyorum. Hatırladığım yazmayı öğrenmeden önce çizerek yazdığımı iddia etmemdi. Hayal gücüm her zaman sınırsızdı. Görünmeyen arkadaşlar üretmekte zorlanmazdım. Kendime benzer insanlar hayal eder onlarla konuşur, güya oyunlar oynardım. Bunu öyle abartırdım ki boş olan koltukta arkadaşımın oturduğunu söyleyerek evdeki kimseyi oturtmazdım. Bu ilginç tavırlarımı önceleri delirdiğime yorsalar da , hayal gücümün ne kadar da geniş olduğunu sonradan anlamışlardı. Bazen düşünüyorum da keşke hep hayali arkadaşlarım olsaydı. 

Gerçekler acıttığında bir başka sığınak hayallerim oldu. İnsan zihninin sınırları olmadığını da yine küçükken keşfettim. Odada otururken birden deniz kenarına gidebiliyor, denize giriyor, kumdan kaleler yapıyordum. Çok canım sıkıldığında hiç bilmediğim bir ülkenin bilmediğim sokaklarında yürüyüp ferahlama imkanına sahip olduğumu da o zamanlarda öğrenmiştim. İnsan yoluna öğrendiklerini uygulayarak devam edemiyor çoğu zaman. Hayatına insanlar dahil oluyor. İşte ne oluyorsa ondan sonra oluyor. 

İnsanlar....

İnsanın dahil olduğu her şey karmaşık bir hal alıyor. Etrafın kalabalıklaştıkça içsel yalnızlığın artıyor. Yalnızlığın öfkeni, öfken yazmayı tetikliyor. 

Böylece yazmak bazen öfke barındıran bir eylem olmaktan öteye gidemiyor.