22 yıllık sır bir çırpıda çıkıverdi ağzımdan..
Düşünmeden anlattım ne varsa, ilk an gerçekten çok rahatladığımı hissettim. Söyleyerek rahatlamıştım... Yağmur yağıyordu, zihnim yıkanıyordu...
O gece ve ertesi gün bir şey düşünmedim. Herşey normaldi ben öyle sanıyordum.
Bugün rahatladığımı düşündüren konuşmam ara ara böldü düşüncelerimi. Kafamdan çıkardıklarım, çıktığını zannettiklerim meşgul etti zihnimi. Yıllarca sakladığım birşeyi söylemem gerekir miydi? Düşüncesizce, aptalca ne varsa anlatmam gerekir miydi?
Kimsenin kabullenmeyeceği, inanmayacağı, inanmak istemeyeceği birşeyi anlatmam tamamen saçmalıktı, düşüncesizlikti...
Sonsuza dek sussam yeriydi, gereksizdi..
Özür dilerim.. Anlattıklarımı anlatmadım say ve unut lütfen!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder