Sadece sevemez misin?

Hastalandığım ve işe gidemediğim süreçte bolca televizyon izledim. O kanal senin, bu kanal benim gezerken farklı kanalların, farklı programlarında işlenen aynı konulara denk gelince, televizyon izlemek istiyorsam birinden birini seçmem gerektiğine karar verip, başladım izlemeye. Dediğim gibi programların konuları aynı, başarı öyküsü olan kadınlar konuk alınmış. ‘Hayırdır inşallah ne yapmış ki bu kadınlar?’ derken, şunu öğrendim. Bu kadınlar eşleri tarafından aldatılmış, şiddet görmüş, bir şekilde ayrılıp hayatın akışı içerisinde kendilerine yer edinmişler. ‘Başarı = Erkeğin hor gördüğü yönde gelişmeye verilen ad’ olarak nitelendirilmiş, ne acı.

Kadın şişman olduğu için, kocası ‘çirkinsin, seni sevmiyorum, seni aldattım v.b.’ diyerek kadına hayatı dar etmiş. (Hoş kadın zeki, güzel, anlayışlı da olsa bunu yapanlar var maalesef.) Bahse konu kadında adamı terk etmiş, ameliyat olmuş, zayıflamış, işe girmiş kısacası kendine yeni bir hayat kurmuş.. Alkışlar alkışlar..

Diğer kadın kansere yakalandığı için kocası tarafından terk edilmiş. (Gerçi bunu da yapan ünlü erkekler biliyoruz. Bir dönem çok izlemişliğimiz var haberlerde..) Bu kadında hastalığı yeniyor ve yeni bir hayata başlıyor falan filan.. Bu ve buna benzer pek çok hikaye izledim. Hepsi alkışlarla sona erdi. İzlerken şunu gördüm. Erkeğin vazgeçmek adına hep bir bahanesi vardı. Üstelik kendince bunu haklı nedenlere bağlamıştı..

Güzelliğin, sağlığın, paranın gelip geçici değerler olduğu şu hayatta, insanları unvanına, parasına, güzelliğine, vücudunun yapısına yada bambaşka bir şeye göre hayatına dahil eden insanların asıl sorunu ego. Oysa sadece sevebiliriz. Eskilerin bir lafı vardır ‘güvenme güzelliğine bir sivilce yeter, güvenme servetine bir kıvılcım yeter’ diye.. Bizim olduğunu sandığımız şeyleri kaybetmemiz an meselesidir. Gece yatar sabah kalkamayabiliriz, işten çıkıp eve gitmeyi planlarken kaza geçirip bir anda sakat kalabiliriz, zenginsek iflas edebiliriz, kilo alıp eski formumuzu kaybedebiliriz her şey ama her şey olabilir hem de şuan.. Tüm bu ihtimallerin başımıza gelebileceği gerçeğini aklımızın bir köşesinde tuttuğumuz sürece sevdiklerimizi sınıflandırmaksızın sevebiliriz. Zaten severken neyin önemi var ki sadece sevemez miyiz?