KAÇ!!!! Mutluluk geliyor!!!

‘Ne o mutlu olmadın mı? diye sormuştum.

‘Valla mutlu olmayı sevmiyorum. Öyle bir felsefem yok’ demiş, bunu derken de yüzünü ekşitmişti. Gülmekten yerlere yatmıştım bu haline.

Aklıma geldikçe güldüğüm bu durumu düşünüyorum birkaç gündür. Gerek mutluyken yazdığım yazılara aldığım yorumlar, gerekse okunma sayısını göz önünde bulundurduğumda milletçe mutluluğu nasılda es geçip, mutsuzluğa körü körüne bağlandığımızı daha iyi görebiliyorum. Aslında bu bir tercih, bir yaşam şekli, yukarıdaki kısa konuşmada karşı tarafın dediği gibi bir felsefe..

Yıllar evvel bir virüs gibi kanıma giren ‘mutsuzluk’ illeti, beraberinde melankolik yazılar yazmama, bu tarzda yazılan yazıları okuyup, takip etmeme, hep kötüyü görüp, iyiyi es geçmeme neden olmuştu. Belki de kendimden kötü durumda olan, buhran içerisindeki insanları seçip bularak, o anki ruh durumumu daha bir katlanılır kılmaya çalışıyordum. Oysa iyiye güzele yoğunlaşarak daha kolay atlatabilirdim bu durumu. Gerçi denemedim, bilmiyorum. O yüzden şuan yapmadığım, denemediğim her yol bir rivayet gibi satırlarda yerini alıyor. Ama şu da bir gerçek ki sevmiyoruz mutluluğu.. Belki de o kadar mutsuzuz ki ancak başkasının mutsuzluğuna tutunursak, ‘beterin beteri vardır’ diyebileceğimiz durumlarla karşılaşırsak işin içinden çıkarız diye düşünüyoruz.

Peki mutluluk nedir? Yenen bir şey midir?

Bence mutluluk ‘düşünmediğin an’dır. Düşünmemekten kastım kaba bir tabirle mala bağlamak değil elbette. Anı yaşarken, olanların üzerinde haddinden fazla düşünüp mana çıkaracak vakti oluşturmamaktır. ‘Çok fazla şaapmamak lazım’ lafını fazlaca hayata dahil edebilmektir. Mutsuzken yazdığım satırlara oranla pekte fazla rağbet görmeyen, mutluluğumu yazdığım satırlarda da dediğim gibi, mutluyken yazacak bir şey bulamıyorum aslında. Ama yine de bunu denemek istediğimi de belirtmiştim. İşte bu yazı o denemelerden biri olacak yayınladığımda.. Şimdi size ben şöyle yaptım da oldu diyebileceğim bir metot yok. Bir sabah kalktım ve salak gibi güldüğümü fark ettim o kadar J AAA 1 dakika.. Bir gece önce yaptığım ve beni acayip rahatlatan şey mi acaba böyle mutlu etti beniiii… Ne mi yaptım? Şimdi arkadaşlar uzundur fazlalıklarımdan kurtulmaya çalışıyordum. Fazla kilolarımdan kurtulmuştum, fazla insanda yoktu çevremde ama fazla hatta çok fazla eşyam vardı. İşte ben o gece, gece yarısına kadar giymediğim ne varsa çıkarttım. Dağ gibi torbalar odanın köşesinde yer aldıkça ve torbaya her eşya ekleyişimde acayip bir rahatlama oldu. Şu bir gerçek ki, fazlalıklar insanı gerçekten yoruyor. Yormakla kalmıyor depresyona bile sokuyor. Neyse bu fazlalıklardan kurtulmayla ilgili olarak ayrıca bir yazı yazacağım. Zira daha tam anlamıyla bitirebilmiş değilim. Ama yaptığım kadarı bile rahatlamama büyük fayda sağladı. İsterseniz bir deneyin belki aynı faydayı sizde elde edersiniz..

Yada tüm yazdıklarımı boşverip kaçın mutluluktan, soran olursa sevmiyorum mutluluğu dersiniz..

Ben size kocaman bir gülümseme gönderiyorum, dileyenler önceki yazılarımdaki gözyaşlarımla beslenebilir..