Bir haftalık aradan sonra merhaba…

Ara vermemi aynı zamanda yazma sebebim olan sevgilime borçluyum J Kendisi yazılarımdaki arabesk havayı, melankolik düşüncelerimi, karamsar duygu durumumu beğenmediğinden iyisimi yazmayayım da rahatsız olmasın dedim. Adam da öyle tatlı ki napim kıyamadım.. Şimdi kendisi diyor ki güzel şeyleri yazsana, hafta sonunu anlatsana falan filan.. O bunu derken ben onun bu hafta sonu gideceğini düşünüp dertleniyorum haberi yok. Niye? Adamın umuru değil.. Kendi gezecek, eğlenecek ya, biz burada ne yaparsak yapalım.. Neyse kızma kızma şaka yapıyorum. Hoşuna gidecek ne yazsam diye düşünüyorum buarada J Canıııııımmmm, sevgiliiiiiiiimmmmmJ sanırım bunlar hoşuna gider. Nasıl? Buraya kadar fena sayılmaz değil mi yazım? Okurken ben sana böyle mi dedim de diyebilirsin ne de olsa huysuzluk var azıcık J

Neyse sevgilimle konuşmaya dalıp, sizi unuttum sanmayın..

Dedim ya yazıyorum da yayınlamıyorum. Şimdi ben birkaç gündür biraz farklı kafalardayım. Böyle bir değişim mi desem, kafa farklı yerlere gidiyor mu desem, bir şey var… En son böyle olduğumda epey bir değişiklik yapmıştım sanırım yine öyle olacak. Sizi bu aşamalardan ayrıca haberdar edeceğim. Bünyem eğlenceli ve güzel şeyler yazmaya alışık olmadığından bir hayli zorlanmaktayım şuan. Hayır yapım bu.. Değiştirmeye inanın acayip bir çaba sarf ediyorum. Lakin başa dönmem hiç zaman almıyor. Misal sabahları ‘Bismillah’ der kalkarım. Güne iyi başlamayı niyet edip, ayaklarımı yataktan sallandırdıktan sonra hazırlanır evden çıkarım. Trafik beni bozmaz zira araba kullanmayı severim. Uygun bir frekans bulur ofisin yolunu tutarım. Bizim ofisin sokağı park açısından beladır. İnsanı ciddi anlamda hasta eder. Bunu bildiğimden en uzak köşeye park ederim ki kimseyle muhatap olmayayım.. Ofisin eşiğinden yine sağ ayağımı atıp ‘Bismillah’ diye içeri girerim. Buraya kadar her şey normal… Buradan sonrası mı? Ya bir telefon, ya aptalca düşünmeden söylenmiş bir söz, ya bir tavır yada bir mail öyle bir şey olur ki bir anda hoooooop başa dönüveririm. Bu halimi gün içerisinde düzeltmeye kalksam da başarılı olamam. Bir yerden tutturdum mu gerisi çorap söküğü gibi gelir, bambaşka konulara, canımı sıkan, beni üzen herhangi bir konuya kolaylıkla geçiş yapabilirim.

Hal böyle olunca bir de bunların üzerine insanlardan uzak duran, kimseyle bir şey paylaşmayan yapım eklenince geriye yapacak tek bir şey kalıyor, YAZMAK! Şimdi böyle bir durumdan eğlenceli sonuçlar çıkarıp hahahahahaha diye güle oynaya yazılmış bir yazı çıkmasını beklemek ütopik bir düşünce... Gerçi böyle değildim eskiden, eğlenceli yanlarım vardı.. Hani kaybedipte aradığım, gören, duyan bilen varsa haber verir düşüncesiyle kayıp ilanı yayınladığım yazımda da dediğim gibi.. Benim güzel yanlarımı arıyorum hala..

Daha önce yaptıysam yine yapabilirim düşüncesi zihnimde gayet kuvvetli.. Evet yapabilirim neden olmasın ki? Üstelik hala birilerini güldürebiliyorum yani tamamen kaybetmedim bu yeteneğimi.. 

O halde umutta cepte. Geriye ne kaldı? İhtiyacımız olan başkaaaa başkaaa???

Ya sevgilim gitme beeeee!!!!

(Bak gördün mü yine başa döndümJ)