6 Haziran 2013 Perşembe

Beni avutan çocuk; sana teşekkür ederim!



Henüz dokuz yaşında, küçücük bedeni, minicik elleri ama kocaman bir yüreği var…
Henüz aşk nedir bilmiyor ama acısına tanık gözleri..
Akşama kadar umutla beklemiş beni, benim onu beklediğim gibi.
Sımsıkı sarıldı görünce, ‘seni bekledim, çok özledim’ dedi.
Ağzımdan cılız bir ‘bende’ çıktı…
İçimde olup biteni bastırmaya çalışarak oyun oynadım..
Dur durak bilmeyen düşüncelerle kalkıp telefonu elime aldığımda çevirdim numarasını..
Çalan bekleme sesi miydi, kalbimin sesi mi bilemiyorum.
Sonrası mı…
O soğuk hıı ile karşıladı sesin..
Demek istediklerimi, hevesimi, heyecanımı, aşkımı, özlemimi kalkan gibi tuttuğun sesinle gerisin geriye yolladın?
Telefon kapandı, odanın kapısı açıldı..
Yanıma geldi çocuk..
Elimi tuttu yanıma oturdu.
Gözlerimi kapayıp yanına uzandım.
Üzülme dedi,sarıldı.. hiç soru sormadan öylece yattık.
Minicik elini yüzüme koydu, gözyaşlarımı sildi, uyuyana kadar yanımda bekledi.
Tam uyuyacakken eğilip kulağıma ‘üzülme ben seni seviyorum’ dedi..
Bende.. dedim

Bende seni seviyorum..

1 yorum:

  1. Çocuklar öyledir. Onlar henüz melek kötülükle buluşmamışlar çünkü

    YanıtlaSil