Hayırdır nen var?

Dün gece oturdum yine kendimle konuşuyorum, dedim ‘hayırdır nen var?’

‘Yok bişey’ dedi.

‘Ya bırak bu işleri, anlat hadi nedir seni üzen?’ dedim..

Başladık konuşmaya..

- Ben hayatta en çok adalet istedim.

- Biliyorum..

- Olmadı ama.. ben istedikçe kimse adil olmadı. İşte öfkem hep bundan.. Bana hep ………. biliyorsun işte, ne anlatayım konuşturma beni..

- Ya anlat işte..

- Terazi dengesini bulmuyor, bulmadıkça öfkeleniyorum. Bana yapılan kimseye yapılmadı, hala da yapılmıyor. Benim günahım neydi?? Terazi çok dengesiz bir türlü dengeye gelmiyor.

Ben istiyorum ki eşitlik olsun. Bu kadar basit bir isteğim dahi anlaşılmıyor. Buna rağmen bir şey yapmıyorum ya, yaralanıyorum ya, üzülüyorum ya işte hep bundan.. Çok mu zor? Söylesene çok mu zor? Karşındakinin yerine kendini koymak çok mu zor? Ben olmak bu kadar mı zor? Sen kaldırırsın al sana, sen güçlüsün sana bir şey olmaz.. diye diye yapılanlara bak. Aksine çok kırılganım ben, çok üzülüyorum, nasıl yatarım, nasıl kalkarım kimseler bilmez. Durmadan düşünürüm, çözemem kafamdakileri, çözemedikçe hasta olurum… bak midem ağrıyor yine, kalp atışlarım nasıl da düzensiz farkında değil misin?

- Peki ne yapalım?

- Şuan bir şey yapamayız. Dua edelim.

……………………..

- Peki bişey diyicem..

- Sus

- Ama..

- Sus lütfen..

……………….

- Korkuyorum.

- Bende..