Hayat 65'ten sonra güzel..

Bu sabah kalkar kalkmaz aklıma geldi ve hemen anneme söyledim arada gidelim diye. Bahsettiğim kişi annemin bir arkadaşı. Kendisini çok severim. Neden sevdiğime gelince bir kere kendimi yanında korkunç rahat hissediyorum sonra olduğu gibi bir insan ama en çok neden derseniz sürekli küfürlü konuşup gülmekten öldüren bir yanı olması. Düşünün 8 saat boyunca bizi gülmekten öldürdü. Aslen Bosnalı. Annesi tarafından hayatına yön verilmiş biri o. Bu okula gideceksin demiş gitmiş sonra bu okula gideceksin demiş ona gitmiş sonra bu adamla evleneceksin demiş o da evlenmiş. Kocası sonradan Müslüman olmuş bir Ermeni. Aslında iyi bir adam ama aması var. Yıllarca ailesinin karısını ezmesine göz yummuş, fazla rahat ve yemekten başka birşey düşünmeyen bir adam. Ne zaman ki adamın annesi ölmüş, kardeşleriyle arası açılmış, benimki içindeki kini kusma fırsatını yakalamış. Oh iyi de yapmış. Yıllarca ezik yaşamış, çile çekmiş bu kadın belirli bir zamandan sonra boşvermiş herşeyi şimdilerde hayatını yaşıyor. Felsefesi çok farklı kimsenin cesaret edemeyeceği şekilde düşünüp yaşıyor. Kolay kolay birşeye bozulmuyor, aldırmaz, umursamaz bir hâli var. Ona bugün anlattıklarıma karşılık hayat 65'ten sonra güzel, o zaman anlıyorsun diyor. Kıskandım onu. Hayatını hep başkalarının yönlendirmesiyle yaşamış bu kadının geldiği nokta varmak istediğim nokta. Ama o bunu şimdi anlayamayacağımı söyledi. İnsan 65 olmadan öyleymiş gibi yaşayamaz mı? Neydi ki bu farklılık?? Bunca şeyi yaşamak mı gerek bu bakış açısına ulaşmak için sorular sorular sorular...